Af hverju þarf alltaf að virkja uppi á hálendinu !?

Eflaust eru margir náttúruverndarsinnar sem spyrja sig að þessu. Af hverju þarf endilega að fórna ósnortnum víðernum uppi á hálendi undir uppistöðulón, hvað eftir annað ? Er ekki andskotans nóg af fallvatni niðrí byggð eða á láglendi. Af hverju þarf alltaf að virkja uppi á hálendi þar sem náttúran er viðkvæmust ? Við þessu er einfalt svar. Vatnsaflsvirkjun í sinni einföldustu mynd byggir á lögmálinu um stöðuorku, þ.e. hún jafngildir margfeldi þriggja þátta, massa (m), þyngdarhröðunar ( g= fasti 9,82m/s2) og hæðar ( h) þ.e. U=mgh. Aflið verður því meira sem fallhæðin er meiri og hvernig næst mest fallhæð? Jú með því að hafa uppistöðulón sem hæst fyrir ofan stöðvarhús. Og hvaða landsvæði er hæst uppi ? Þannig liggur svarið við spurningunni að ofan í einfaldri eðlisfræði. Ef aðeins væri virkjað niðrí byggð yrðu virkjanirnar aflminni og þá þyrfti fleiri virkjanir og þaraðauki líklegt að tún og jafnvel bæir þyrfti undir vatn. Hins vegar þarf alltaf að vega og meta á sanngjarnan og fræðilegan hátt hvort svæði sé fórnandi í þessum tilgangi.                                                                                                                               Meðfylgjandi þessum pistli hef ég mynd af Glerárvirkjun. Hún er ein af elstu vatnsaflsvirkjunum landsins , reist 1921-22 og sá Akureyringum ein og sér fyrir rafmagni í átján ár eða þar til Laxárvirkjun reis. Uppsett afl er 290 kW. Þarna ( 4.júlí sl. ) eru miklir vatnavextir en það sést á því að það flæðir yfir bæði yfirföllin. Yfirfallið vinstra megin er að öllu jöfnu um hálfan meter yfir lónsyfirborði.