Hús dagsins: Hafnarstræti 18; Tuliniusarhús

Einhver skrautlegustu og veglegustu híbýlin, sem fyrirfundust hérlendis í upphafi 20. aldar voru hin norskættuðu sveitserhús, einnig nefnd katalóghús. Þessi hús var hægt að panta úr sölubæklingum (katalógum) og fá þau send tilhöggvin frá Noregi. Helstu sérkenni þessara húsa voru einna helst mikil útskorin skraut á slútandi þakskeggjum og kvistum, stórir gluggar, oft með skrautlegum póstum. Þá voru flest þessara húsa talsvert  stærri í sniðum en tíðkaðist hér, grunnflötur stærri, lofthæð meiri og kjallarar hærri og dýpri. Þakskegg oft slútandi og sperruendar útskornir. Svo fátt eitt sé nefnt. Húsin voru mörg hver forsmíðuð í Noregi, síðan tekin í sundur og hver einasti biti og bjálki merktur þannig að hægt væri að setja þau saman eftir leiðbeiningum. Einnig voru mörg dæmi þess að hús væru smíðuð hér að öllu leyti og katalóghús notuð til fyrirmyndar. Hafnarstræti 18, Tuliniusarhús er einmitt talið dæmi um slíkt. Heimildum virðist raunar ekki bera saman um hvort hönnuðir þess hafi verið íslenskir eða húsið komið að öllu leyti tilsniðið frá Noregi. Tuliniusarhús, sem byggt er 1902, er eitt af reisulegri og skrautlegri húsum bæjarins. Það stendur á horni Aðalstrætis og Hafnarstrætis og snýr framhlið þess að nokkurs konar torgi (bílastæði) norðan við ísbúðina Brynju.  Stendur húsið á hinni eiginlegu Akureyri, smárri eyri sem mynduð er af framburði Búðarlækjar en er löngu runnin saman við síðari tíma landfyllingar.   

Það var hinn 25. júní 1902 sem bygginganefnd Akureyrar kom saman á 225. fundi sínum og afgreiddi byggingaleyfi til handa „kaupmanni Otto Tulinius“. Húsið yrði 19x16 álnir, 10 álnir sunnan við bryggjuna en „parallellt“ með henni. Að vestan [m.v. legu hússins við götu, ekki vesturhlið hússins] sé „parallellt“ með götunni og standi húsið 10 álnir austur frá „fortagi“ götunnar (Hafnarstrætis). Hafði Thulinius gert ráð fyrir þessum 10 álnum (6,3m) á uppdrætti, sem fyrir lá. En ekki mátti Tulinius ráðstafa þessari spildu sinni að vild: „Þetta 10 álna svæði skal hann umgirða og nýta eingöngu sem blómgarð“. (Og hananú!) Einhverjum lesendum kann mögulega að þykja nokkur orð framandi sem þarna birtast og skulu þau því útskýrð hér: Parallellt þýðir einfaldlega samsíða, fortag (einnig nefnt fortó) er gangstétt og ein alin (álnir í fleirtölu) er 63 centimetrar.

Jónas Gunnarsson og Sigtryggur Jóhannesson munu hafa hannað húsið en ekki hafa varðveist af því upprunalegar teikningar. Á kortavef Akureyrarbæjar má hins vegar finna uppmælingarteikningar Haraldar S. Árnasonar af húsinu, frá 1991. Það virðast raunar ekki liggja fyrir óyggjandi heimildir fyrir hönnun hússins. Sem fyrr segir hafa ekki varðveist af því teikningar en allar líkur til þess, að þeir Jónas og Sigtryggur hafi hannað húsið. Í húsakönnun 2012 er það raunar fullyrt (Hjörleifur Stefánsson, Hanna Rósa Sveinsdóttir 2012: án bls.) en í bókinni „Af norskum rótum“ er það ekki talið óyggjandi. Í þeirri bók kemur fram, að allt burðarvirki hússins sé merkt með rómverskum stöfum. (Finnur Birgisson og Hanna Rósa Sveinsdóttir 2003:195). Það gæti bent til þess, að húsið hafi verið forsmíðað og burðarvirkinu raðað saman eftir númerum.  

Tuliniusarhús er tvílyft timburhús með háu, portbyggðu risi og stendur á háum steinhlöðnum kjallara. Á framhlið er stór miðjukvistur en stigahús á bakhlið. Á suðurstafni er útskot á einni hæð, nokkurs konar sólstofa með skrautgluggum. Svalir til vesturs eru áfastar útskotinu á neðri hæð en einnig eru svalir ofan á og gegnt út á þær af annarri hæð. Veggir eru timburklæddir, lóðrétt vatnsklæðning á neðri hæð en lárétt borðaklæðning. Skreytt bönd eru við hæðarskil. Þakbrúnir og þakskegg slúta yfir veggi og þar eru sperrutær útskornar. Þaksbrúnir eru skreyttar nokkurs konar kögri og útskurður á hanabjálkum á stöfnum og kvisti. Í flestum gluggum eru sexrúðupóstar en krosspóstar á neðri hæð. Grunnflötur er 10x12m en stigabygging á bakhlið 1,8x3,0m. Útskot að sunnan er um 1,77x6,20m. Húsið er að mestu óbreytt frá upphafi að ytra byrði, að frátöldum miðjukvistinum, sem byggður var rúmum áratug eftir að húsið byggt.

Otto Fredrik Tulinius (1869-1948) verslunar- og útgerðarmaður, var fæddur og uppalinn á Eskifirði. Hann stundaði verslunarrekstur m.a. á Papósi og á Hornafirði til 1901 er hann flutti til Akureyrar. Hann rak verslun sína á neðri hæð hins nýja og veglega húss en bjó á efri hæðum. Tulinius gegndi ýmsum embættisstörfum og sat í ýmsum nefndum, vísikonsúll Svía, formaður Verslunarmannafélags Akureyrar sat m.a. í bæjarstjórn, 1906-09 og 1911-20. Var hann kjörinn forseti bæjarstjórnar árið 1919, fyrstur manna til að gegna því embætti. Ekki varði sú embættisseta hans lengi, því árið eftir flutti hann til Kaupmannahafnar. Hann seldi þó ekki húsið, en við verslunarrekstrinum tók Jón C.F. Arnesen. Bjó hann hér ásamt fjölskyldu sinni á meðan hann rak verslunina.  Árið 1915 fékk Ottó að breyta húsi sínu. Í bókun bygginganefndar kemur ekki fram í hverju þær breytingar felast, en þar var um að ræða kvistinn á framhlið.

Árið 1916 var húsið virt til brunabóta. Þá er húsið sagt tvílyft íbúðar- og verslunarhús með kvisti, háu risi og á háum kjallara. Veggir eru timburklæddir og pappi á þaki. Á gólfi var sögð sölubúð þvert yfir húsið fyrir stafni, við framhlið geymsluherbergi og forstofa, bakhlið 2 skrifstofur og 1 stofa „fyrir stafni“. Á lofti við framhlið voru 2 stofur og forstofa, en „undir bakhlið“ 2 stofur, eldhús og búr. Á efra lofti voru 5 íbúðarherbergi og gangur. Kjallara var skipt í þrennt og tveir skorsteinar. Húsið var sagt 11,6x10,4m að stærð og 10,6m hátt og á því 40 gluggar og í húsinu 9 ofnar og ein eldavél. Væntanlega allt kynt með kolum eða mó. Í matinu eru gerðar þær athugasemdir, að „skorsteinsveggir [séu] of þunnir í loftum og þekja ójárnvarin“ og stenst þannig ekki brunamálalög. (Brunabótafélag Íslands 1917:nr.105).  

Sem áður segir dvöldu Otto Tulinius og fjölskylda í Kaupmannahöfn frá 1920. Sex manns eru skráðir til heimilis það ár, m.a. tveir innanbúðarmenn, vinnukona og eldabuska, mögulega starfslið Tulinius. Jón C.F. Arnesen tók við versluninni í ársbyrjun 1921. Það er fróðlegt að bera saman íbúafjölda Tuliniusarhúss, sex manns, þá eins af stærstu húsum bæjarins árið 1920 við t.d. Lundargötu 2, þar sem búsettir voru 20 manns. Þá bjuggu einnig 32 í Lækjargötu 6, sem reyndar er ekkert smáhýsi en miklum mun minna í sniðum en Tuliniusarhús.   

Otto, Valgerður og fjölskylda sneru aftur frá Danmörku árið 1929 og fluttu þá aftur í Hafnarstræti 18. Þau munu hafa búið hér til um 1940, eru skráð hér í Manntali árið 1939. En 1940 og ´41 er Hafnarstræti 18 ekki að finna í manntölum Akureyrar. Á stríðsárunum var húsið nefnilega leigt breska setuliðinu. Eftir því sem líða tók á 20. öldina, sérstaklega síðari helming hennar,  tók tímans tönn þó að naga hina hátimbruðu bæjarprýði. Steindór Steindórsson segir (1993:103): Kreppuárin settu síðar hnignunarmerki sín á Tuliniusarhús eins og mörg önnur gömul hús í Innbænum og Fjörunni“.  Um 1975 var rætt um nauðsyn þess, að húsið, sem orðið var mjög hrörlegt yrði rifið. En til allrar hamingju varð það ekki raunin. Upp úr 1970 hófst nefnilega ákveðin vitundarvakning í samfélaginu um verndun gamalla húsa og marka eflaust gjörningar við Bernhöftstorfuna og stofnun Torfusamtakanna 1972 nokkurs konar vatnaskil þar. Friðun húsa hófst um þetta leyti. Tuliniusarhús var í hópi fyrstu húsa á Akureyri, sem voru friðlýst, árið 1977. Var það friðlýst í B-flokki en sá flokkur náði yfir ytra byrði húsanna. Endurbygging þess hófst um svipað leyti og um 1980 mun húsið hafa endurheimt sinn fyrri glæsileika. Og þeim glæsileika hefur húsið haldið með fyrirtaks viðhaldi allar götur síðan.  Tuliniusarhús er sérlega skrautlegt og tilkomumikið hús og ein af helstu perlum og kennileitum Innbæjarins.  Myndirnar eru teknar 7. janúar 2018 (framhlið) og 29. mars 2015 (bakhlið).

Heimildir: Brunabótafjelag Íslands. 1917. Virðingabók Brunabótafélags Íslands, Akureyrarumboð 1916-1917 . Varðveitt á Héraðsskjalasafninu á Akureyri, aðgengilegt á vef safnsins:  https://issuu.com/heradsskjalasafnakureyri/docs/f117_1_virdingabok_1916_1917?fr=sY2VhYTQzODI5ODU

Byggingarnefnd Akureyrar. Fundargerðir 1857-1902. Fundur nr. 225, 25. júní 1902. Fundargerðir 1902-21. Fundur nr. 411, 18. maí 1915.  Óprentað, óútgefið; varðveitt á Héraðsskjalasafninu á Akureyri.

Hjörleifur Stefánsson, Hanna Rósa Sveinsdóttir. 2012. Húsakönnun- Fjaran og Innbærinn. Minjasafnið á Akureyri. Pdf-skjal á slóðinni http://www.minjastofnun.is/media/husakannanir/Fjaran-og-Innbaerinn-2012.pdf

Finnur Birgisson og Hanna Rósa Sveinsdóttir: Akureyri-Höfuðstaður norðurlands. Í Hjörleifur Stefánsson, Kjell H. Halvorsen, Magnús Skúlason (ritstj.)(2003). Af norskum rótum- gömul timburhús á Íslandi (bls. 172-207). Reykjavík: Mál og Menning.

Minjastofnun. (án höf).  Akureyri. Hafnarstræti 18. Tuliniusarhús. Á slóðinni https://www.minjastofnun.is/hus-og-mannvirki/fridlyst-hus-og-mannvirki/akureyri/nr/611

Steindór Steindórsson. 1993. Akureyri; höfuðborg hins bjarta norðurs. Reykjavík: Örn og Örlygur

Ýmis manntöl á vef Héraðsskjalasafns og manntal.is,  greinar á timarit.is; sjá tengla í texta.

Hús dagsins: Lundargata 2

Lundargata 2 var þriðja húsið sem ég tók fyrir á þessari síðu fyrir 13 árum síðan. Sú umfjöllun var tæp 200 orð. Hér er tæplega 1400 orða grein, öllu umfangsmeiri og ítarlegri...

Lundargata 2 er eitt af elstu húsum og helstu kennileitum Oddeyrar og ræður þar mestu ferkantaður turn, sem er í raun kvistur, fyrir miðju hússins. En húsið byggði Jósef Jóhannesson járnsmiður árið 1879 á lóð sem hann fékk á leigu, væntanlega hjá Gránufélaginu. Ekki liggja fyrir lóðaúthlutanir eða byggingaleyfi á vegum bygginganefndar eða heldur byggingarlýsingar. Raunar lágu fundir Bygginganefndar niðri um sex ára skeið, frá 1878-´84. Jósef fékk hins vegar leyfi amtmanns til veitinga- og greiðasölu; seldi í húsinu m.a. kaffi, mat, vín og gistingu. Í Norðlingi 11. október 1879 segir, undir fyrirsögninni Nýtt veitingahús: „Eptir [svo] leyfi amtsins ds. 23. f. m. hefi eg undirskrifaður byrjað greiðasölu á Oddeyri, hvers vegna allir þeir er þarfnast að fá keypt: mat, kaffi, vín og gisting, vildu gjöra svo vel að snúa sér til mín“. Jósef bauð einnig upp á húsrúm og hey handa hestum viðskiptavina sinna, enda voru þeir auðvitað farartæki þess tíma. Þess má reyndar geta, að heimildum virðist ekki bera saman um, hvort húsið sé byggt 1879 eða 1882 en það skiptir e.t.v. ekki máli í stóra samhenginu. Alltént er nokkuð ljóst, að einhvers staðar var Jósef með greiðasölu sína á Oddeyri haustið 1879. Húsið var upprunalega reist á lóðinni sem síðar varð númer 23 við Strandgötu og vissi framhliðin til suðurs.

Lundargata 2 er einlyft timburhús á lágum steingrunni, með háu risi og miðjukvistum. Suðaustanmegin er viðbygging með einhalla þaki. Grunnflötur er um 8,9x6,4 og bakbygging um 3x2m. Á bakhlið er kvistur með einhalla þaki og á framhlið er annar slíkur, undir háum flötum kanti.  Stendur kvistur framhliðar hátt upp úr þekjunni, eins konar ferhyrndur turn og setur mikinn og skemmtilegan svip á húsið. Í gluggum hússins eru sexrúðupóstar, bárujárn á þaki og timburklæðning, svokölluð listasúð á veggjum. Yfir útidyrum á framhlið er þríhyrnt tréverk, svokallaður bjór í nýklassískum stíl. Í miðjum bjórnum hefur nýlega verið máluð áletrunin 1879, sem vísar til byggingarárs hússins.  Líklegast er talið, að turninn hafi verið á húsinu frá upphafi, hann sést alltént á elstu myndum af Oddeyri. 

Jósef Jóhannesson (1839-1915), sem var Eyfirðingur, nánar tiltekið frá Gilsbakka í Grundarsókn, stundaði sem áður segir veitinga- og greiðasölu í húsinu. Með þeim rekstri hugðist hann drýgja tekjur sínar en hann taldi sig ekki geta framfleytt sér með járnsmíðinni einni saman. Var hann þó talinn með þeim færari í sinni grein og smíðaði m.a. byssur, sem fáir lögðu fyrir sig. Jóhannes Jósefsson glímukappi og athafnamaður, löngum kenndur við Hótel Borg, segir frá Jósef Jóhannessyni í ævisögu sinni: „Jósef smiður var tröll að vexti, stærri en pabbi [Jósef Jónsson ökumaður]. Hann var einn af höfðingjunum við Eyjafjörð. Í smiðjunni var hann krímugur guð og hendurnar á honum höfuðskepnur, stórar og blakkar, sem teygðu járn“ (Jóhannes Jósefsson 1964: 52). Jóhannes, þá á barnsaldri, heimsótti Jósef daglega í smiðjuna og aðstoðaði við vinnuna. Vakti áhuga hans byssa, hangandi upp á vegg, sem Jósef hafði smíðað. Jósef var mjög artarlegur við drenginn og skemmti honum jafnan með sögum. Ein sagan var af sumbli Jósefs og Skapta nokkurs Jósefssonar frá Seyðisfirði á knæpu í Kaupmannahöfn: „Þegar þeir voru orðnir fullir og farnir að syngja Björt mey og hrein, fannst þeim óþægileg nærvera Dana á knæpunni og Jósef spurði. Hvort vilt þú rétta eða kasta? Og Skafti svaraði: Rétt þú ef ég kasta. Og svo ruddu þeir knæpuna“ (Jóhannes Jósefsson 1964: 35). Það má svo fylgja sögunni, að þegar Jóhannes spurði, hve margir mennirnir voru, sem þeir fleygðu út af öldurhúsi þessu svaraði Jósef um leið: „Langar þig mjög mikið að eignast þessa byssu?" (Jóhannes Jósefsson 1964: 35).

 Jósef átti húsið ekki lengi en árið 1883 mun hann hafa selt húsið norskum síldarútgerðarmanni, Oules Hausken og húsið síðan nefnt Hauskenshús. Af Jósef er það að segja, að hann færði út kvíarnar í veitingarekstrinum og reisti mikið stórhýsi, veitinga- og gistihús neðar við Strandgötu, um 1886. (Nýja veitingahús Jósefs varð því miður ekki langlíft en það brann til grunna árið 1908). Miðað við frásagnirnar af Jósef Jóhannessyni mætti ætla, að hann hafi ekki tekið vægt á drykkjulátum eða leiðindum á meðal gesta sinna.  Þó að húsið væri jafnan kennt við Oules Hausken átti hann það ekki mikið lengur en Jósef, því Hausken mun hafa haldið af landi brott árið 1887. Í mjög vandaðri og ítarlegri grein Finns Birgissonar í Degi, janúar 1994 kemur fram, að árið 1895 hafi Sigurður Sigurðsson eignast húsið, en ekki sé vitað um eigendur í millitíðinni, eftir brotthvarf Hauskens. Af Manntali 1890 má ráða, að húsið hafi verið í eigu Einars Hallgrímssonar Thorlacius það ár. Höfundur ræður það einfaldlega af því, að í manntalinu virðast húsin við Strandgötu raðast upp frá vestri til austurs. Hafa þau ekki númer, heldur eru kennd við eigendur sína. Númerin komu löngu síðar. Á milli Húss Einars Pálssonar, þ.e. Strandgötu 21 og Húss Kristjáns vert, þ.e. forvera Strandgötu 25 (Alaska) er Hús Einars Hallgrímssonar. Á árunum 1879-1900 var starfræktur Oddeyrarskóli hinn eldri. Ekki var um eiginlegt skólahús að ræða heldur fékk skólinn inni í nokkrum húsum og þeirra á meðal var Hauskenshús. Mun kennsla hafa farið fram hér, árin sem Hausken átti húsið en hann stundaði útgerð sína á sumrin og dvaldist í Noregi á veturna og því hæg heimatökin að nýta húsið. Það útilokaði þó ekki hvort annað, að búið væri í húsunum og skólahald færi þar fram.

Sem áður segir stóð húsið upprunalega lítið eitt sunnar en nú,  við Strandgötu.  Sumarið 1902 var húsið flutt og  því snúið um 90°, framhlið til vesturs, þar sem það hefur staðið síðan. Fyrir þeirri framkvæmd stóð Medúsalem Jóhannesson, þáverandi eigandi hússins. Fékk hann að flytja „[...]hið svokallaða Hauskenshús [...] paralellt með Lundargötu í línu með húsi Baldvins Jónssonar og 10 al. suður frá því húsi“ (Bygg.nefnd. Ak. nr 224: 1902). Umrætt hús Baldvins Jónssonar var Lundargata 4, en það hús brann snemma árs 1965.  Það er eiginlega erfitt að gera sér í hugarlund, hvernig sú framkvæmd hefur farið fram á þeim tíma þegar engir voru kranarnir eða flutningatækin. Freistandi er að geta sér þess til, að við húsaflutninga þess tíma hafi menn notfært sér þá verkkunnáttu og aðferðafræði, sem höfð var við sjósetningu skipa. Eftir húsaflutningana byggði Medúsalem nýtt hús Strandgötumegin en lóðinni var skipt upp og taldist Hauskenshús nú standa við Lundargötu 2. Nýja hús Medúsalems brann fjórum síðar og reisti hann þá stórhýsi það, er enn stendur á Strandgötu 23.

Eftir 1902 var húsið leigt út til íbúðar og bjuggu þá jafnan margar fjölskyldur í húsinu samtímis. Þegar Pétur Pétursson keypti Strandgötu 23 af Medúsalem Jóhannessyni eignaðist hann einnig Lundargötu 2 og munu eignirnar jafnan hafa fylgt hvorri annarri um árabil eftir það. Þannig er því t.d. enn háttað í febrúar 1972 þegar Valdemar Baldvinsson auglýsir húsin til sölu. Á fyrstu áratugum 20. aldar munu nokkrar fjölskyldur hafa búið þarna samtímis, stök herbergi voru leigð út. Árið 1920 er íbúafjöldi hússins 20 manns og virðist húsið þá skiptast í fimm íbúðarými. Á meðal íbúa það ár má nefna þau Konráð Friðgeir Jóhannsson og Svövu Jósteinsdóttur og syni þeirra Jóhann Friðgeir og Gunnar (þá óskírður). Konráð, sem var gullsmiður, gekk undir nafninu „Konni gull“ og eru afkomendur þessa heiðursfólks kallaðir Konnarar. Fjöldi þeirra sem búið hefur í Lundargötu 2 þessa tæpu hálfa aðra öld, hlýtur að skipta hundruðum, ef ekki þúsundum! Síðustu áratugi hefur húsið verið einbýli.

Húsið hlaut gagngerar endurbætur á 10. áratug 20. aldar og miðuðust þær við upphaflegt útlit hússins. Fyrir þeim framkvæmdum stóðu þau Gylfi Gylfason og María Jóhannesardóttir, eftir teikningum Finns Birgissonar. Hlutu þau viðurkenningu Húsfriðunarsjóðs Akureyrarbæjar vorið 1996 fyrir framtakið og voru sannarlega vel að því komin. Hefur húsið æ síðan hlotið afbragðs viðhald. Húsið hefur skv. Húsakönnunum 1995 og 2020 hátt varðveislugildi sem hluti af heild, eitt af elstu húsum Oddeyrar og hluti heildstæðrar götumyndar. Þá er það vitaskuld aldursfriðað. Nú munu reyndar blikur á lofti varðandi aldursfriðun; rætt er um að afnema 100 ára regluna svokölluðu. Þykir höfundi það afleitt, nema til komi mjög rúm skilyrði til friðunar yngri húsa og þætti verulega fúlt, hreint út sagt, ef ævarandi „skotleyfi“ til niðurrifs yrði á hús frá þriðja og fjórða áratug 20. aldar! En það er efni í annan pistil. Lundargata 2 er til mikillar prýði og setur skemmtilegan svip á umhverfi sitt, turninn meðal kennileita á Oddeyrinni. Myndirnar eru teknar 8. ágúst 2022.

Heimildir: Bjarki Jóhannesson. 2021. Húsakönnun fyrir Oddeyri 2020. Akureyrarbær. Aðgengilegt á pdf-formi á slóðinni Husaskra-Oddeyrar-Merged2-.pdf (minjastofnun.is)

Byggingarnefnd Akureyrarkaupstaðar. Fundargerðir 1857-1902. Fundur nr. 224, 6. júní 1902. Óprentað, óútgefið, varðveitt á Héraðsskjalasafninu á Akureyri. Aðgengilegt á vef Héraðsskjalafsafnsins: Fundargerðabók bygginganefndar Akureyrar 1857-1902 by Héraðsskjalasafnið á Akureyri - Issuu

Guðný Gerður Gunnarsdóttir og Hjörleifur Stefánsson (1995). Oddeyri Húsakönnun. Minjasafnið á Akureyri. Aðgengileg á pdf-formi á slóðinni:  http://www.minjastofnun.is/media/husakannanir/Husakonnun_Oddeyri.pdf

Jóhannes Jósefsson. 1964. Jóhannes á Borg. Minningar glímukappans. Stefán Jónsson skráði. Reykjavík: Ægisútgáfan

Ýmis manntöl á vef Héraðsskjalasafns og manntal.is,  greinar á timarit.is; sjá tengla í texta.