Svipmyndir af Glerárdal. Lofthræðsluraunir.

Hér til hliðar kemur  fram, að ég skrifi um og myndi hitt og þetta auk eins og annars. Undir því verð ég að standa og því er tilbreyting frá húsamyndum- og skrifum öðru hvoru nauðsynleg. Glerárdalur er sannkölluð náttúruperla í bakgarði Akureyrar. Dalurinn er um 20 km langur og afar djúpur; liggur á milli hæstu fjalla Tröllaskaga og þar býður náttúran upp á magnaða sýningu, hvort sem um ræðir jarðmyndanir eða smávinina fögru. Ég brá mér á hjólinu, sem ég fer felstallra minna ferða og freistaði þess að athuga, hversu langt ég kæmist með góðu móti. Með í för var einnig göngustafur, því ég ætlaði mér einnig að ganga einhvern spöl. Hér koma nokkrar svipmyndir. ATH. að þær eru ekki teknar í tímaröð, en það gildir e.t.v. einu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"Anddyri Glerárdals" ef svo mætti segja, við Heimari Hlífá, en þarna er bílastæði fyrir þau sem hyggjast ganga m.a. upp á Súlur, fram í Lamba eða eitthvað allt annað innan Glerárdals. Þarna eru einnig vinsæl berjalönd. Þessi staður var eitt sinn hluti af Öskuhaugum Akureyrar. "Heimari" kann að koma spánskt fyrir sjónir. En það þýðir í raun "nær byggð", heima þarna notað sem einhvers konar lýsingarorð, heimari= næst heimilum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Glerárvirkjun II. Hún var reist 2018 og samhliða henni hefur mikil bragarbót verið gerð á samgöngumálum Glerárdals, ef svo mætti segja. (Reyndar er hluti af töfrum öræfa á borð við Glerárdal einmitt skortur á samgöngumannvirkjum). En ofan á þrýstipípu virkjunarinnar var lagður um 3km vegur niður að Rangarvöllum, norðan ár, og fljótlega var lagður stígur sunnan ár (Súlnamegin). Svo nú er kominn hinn sæmilegasti hringur um Glerárdalinn fyrir gangandi og hjólandi. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi mynd er reyndar á mörkum þess, að teljast boðleg vegna mósku fyrir miðju, sem stafar raka á linsu. En þetta er tekið á sama stað og myndin hér að ofan.Svo sem sjá má á skiltinu eru 2,7km að bílastæðinu við Hlífá. Þarna heldur stígurinn áfram og framundan brött brekka niður að stíflunni. En að þessu sinni hélt ég upp á við. Ég teymdi hjólið upp brattan en stuttan hjalla þar sem kemur að öðrum slóða, sem mætti setja ákveðið spurningamerki við...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lítið eitt ofan við hinn nýja og glæsta stíg að stíflunni er nefnilega, á um kílómetra kafla eða svo, búið að ryðja eins konar vísi að sams konar stíg. Liggur hann um gönguleiðina fram í Lamba. Það er auðvitað vel ef það er ætlunin; sem hjólreiðamaður myndi ég segja, að raunar væri gaman að fá sams konar stíg og liggur að stíflunni, langleiðina fram í Lamba. En það myndi stríða gegn friðlýsingu svæðisins og gjörbreyta yfirbragði dalsins og upplifun ferðalanga af honum, þannig að sem eindreginn náttúruverndarsinni teldi ég það vafasamt. En þetta verk virðist hafa stoppað í miðjum klíðum þarna í miðri hlíð. Og hefur verið það um nokkur misseri, því ég var þarna á ferð áður í júní fyrra og ástandið óbreytt síðan þá. Nema hvað, hrunið hefur úr börðunum brekkumegin. Ef ætlunin er að leggja stíg lengra fram á Glerárdal þá ætti að vinda bráðan bug að því, að fullgera hann og búa þannig um hnútana, að rask verði sem minnst. Óbreytt ástand er ekkert annað en skemmd á landinu, risastórt manngert rofabarð! Ef ekki er ætlunin að leggja þarna stíg, ætti auðvitað að ryðja yfir þessa slóð aftur og láta gróa yfir og láta troðninga göngufólks duga fyrir þennan hluta dalsins. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er mikið náttúruvænni leið til stígagerða um illfær lönd: Mýrabrú. Einstaklega einföld en snjöll uppfinning. Eins og sjá má eru þetta einfaldlega timburlektur sem festar eru á jarðfasta þverbita. Þessi er aðeins ein af mörgum, en þarna er mjög mýrlent. Heiðurinn af þessari framkvæmd á Ferðafélag Akureyrar, en það félag hefur lyft mörgum grettistökum hvað varðar bætt aðgengi ferðalanga um Glerárdal (og miklu víðar á Norðurlandi) um áratugaskeið. M.a. má nefna skála félagsins í Herðubreiðarlindum, Öskju, Laugafelli og svo auðvitað Lamba og Glerárdal. Hrós og þakklæti til Ferðafélags Akureyrar ! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er ótrúlega margt sem gleður augað á Glerárdal. Það er oft ekkert síðra sem blasir við, þegar maður horfir niður fyrir sig, heldur en það sem er við sjóndeildarhring. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Ekki þori ég að fullyrða, hvert heiti þessarar plöntu er, líklega annað hvort músareyra eða fjallafræhyrna)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Breiður af maríustakki eru einstaklega skemmtilegt myndefni...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta gæti verið naflagras.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þúfa...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...og þúfur

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..."lækur tifar létt um máða steina"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Líparít er einstaklega myndræn og litrík bergtegund. Og berggangar, sem upp úr því skaga, geta einnig tekið á sig kynjamyndir. Fremst er Lambáröxl, rúmlega 1100m en bakvið hana er Kista sem mun 1474m, þriðja hæsta fjall Tröllaskaga. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hvert er þá annað hæsta fjallið á Tröllaskaga? Nú, það er Tröllafjall, sem hefur einhverja 10 metra fram yfir Kistu, 1483m. Tröllahyrna (um 1200m) er strýtulaga tindurinn framan við Tröllafjallið. Í forgrunni eru mót Glerár og Lambár. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hæsta fjall Tröllaskaga er svo auðvitað Kerling, 1538m há. Er það tilviljun, að þessi hæstu fjöll skagans (og raunar á Norðurlandi ef við undanskiljun fjalladrottninguna Herðubreið og teljum hana til Miðhálendis), séu öll staðsett á sama blettinum? Nei, aldeilis ekki. Þessi fjöll og hæð þeirra eru tilkominn af megineldstöð, sem greinilega hefur verið mjög virk og hlaðið þessi háu fjöll upp fyrir einhverjum 7-9 milljónum ára. Mest hefur hlaðist upp í nágrenni við gosop og hefur það verið einhvers staðar á þessum slóðum. Löngu síðar tálguðu svo ísaldarskriðjöklar þennan stórkarlalega efnivið megineldstöðvarinnar til, í stórbrotin fjöll og dali. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við Lambá. Hér ákvað ég að snúa við. Það var orðið nokkuð áliðið, klukkan að ganga 3, miðað við að leiðin er auðvitað jafn löng til baka. Hefði þurft að vera fyrr á ferðinni, hefði Lambi verið áfangastaðurinn en þangað eru 3km frá þessum stað. Þarna á gilbrúninni tók mig líka að svima nokkuð en þar var fjandi nokkur að gera vart við sig, sem framan af hefur verið mér nokkuð vægur en hefur ágerst mjög: LOFTHRÆÐSLA! 

Lofthræðslan er alveg einstaklega hvimleiður ferðafélagi þegar gengið er til fjalla. Nú kann einhver, eðlilega, að spyrja sig, hvað ég sé að þvælast þetta ef ég er svona ægilega lofthræddur!?  Það er nú bara svo, að þrátt fyrir allt eru ferðir um svona fjöll og firnindi eitthvað það skemmtilegasta sem ég geri. Og hefur verið frá því löngu áður en ég varð var við neitt óöryggi í návígi hrikalegra gilja og þverhnípa. Reyndar hefur mér aldrei hugnast klettaklifur- eða sig.  Í mínu tilviki er þetta bundið við sérstakar aðstæður; leiðir sem liggja um brattar skriður og einstigi um þverhnípi.Hátti svo til, að skriki manni fótur, velti maður niður tugi metra, jafnvel fram af klettasnösum, er ég alveg mát. Maður verður óstyrkur af hugsuninni um, að verði manni fótaskortur, rúlli maður veg allrar veraldar og það ruglar allt jafnvægisskyn. Þannig gerir lofthræðslan ein og sér allar aðstæður hættulegri! Þá er betra að leggja ekki í eitthvað, sem maður er óviss um. Hliðarhalli er mér sérstaklega skæður. Þannig er ég  einstaklega lélegur "giljagaur". Nákvæmlega svona er leiðin yfir gil Lambár.  Það hefði ekki verið neitt mál fyrir mig að bíta á jaxlinn og renna mér fótskriðu niður að brúnni. En þegar ég leit yfir á bakkann hinu megin og horfði á einstigið skáskera brekkuna og fönn yfir hluta hennar, hugsaði ég að þarna færi ég ekki. Gilti einu, að um ræðir fjölfarna gönguleið og hana fara eflaust fleiri hundruð á góðum dögum, innlendir sem erlendir ferðamenn, börn og gamalmenni o.s.frv. 

Langar mig til þess að freista þess að venja mig af þessu, og vera fær um alls konar glæfralegar gönguleiðir? NEI!!! Ég einfaldlega vel mér aðrar leiðir og sleppi bara þeim sem mér líst ekki á. Ég held ég missi ekki af miklu, og ef svo er, þá verður bara svo að vera.  Aumingjaskapur? Það getur meira en vel verið. Mér er satt best að segja innilega, andskotans sama um það, þótt einhver álíti svo. Ég stunda mínar gönguferðir mér til ánægju og yndisauka, ekki til þess að sýna öðrum hvað ég er fær í. En hvað sem því líður þótti mér fúlt, ef þessi takmörkun mín myndi verða til þess, að ég færi aldrei framar í Lamba.  Svo ég ákvað þarna á gilbrúninni að kanna aðstæður, hvort einhvers staðar væri fært yfir Lambána. Ekki þýddi að leita upp á við, gilið er girt tuga metra háum hömrum langt upp eftir Lambárdal. Svo ég komst að þeirri niðurstöðu, að þegar (ekki ef) ég færi í Lamba og treysti mér ekki heldur yfir gilið þá, myndi ég fara niður að eyrunum, þar sem Lambá mætir Glerá (sjá myndina af Tröllafjalli hér að ofan) og freista þess, að vaða hana. Brölta svo upp á kambinn hinu megin og finna stikuðu leiðina. Þetta myndi óneitanlega tefja för og í fararstýrðum hópi með öðrum kæmist ég ekki upp með slíkan útúrdúr.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lambá og gilið. Gönguleiðin, sem ég lagði ekki í, þverar fönnina ofarlega í gilinu, vinstra megin á myndinni. Ég biðst velvirðingar á þessum útúrdúr um eigin lofthræðslu, vona að engum hafi þótt það spilla fyrir myndunum og umfjölluninni hér. Einhver kynni að flokka þessi skrif sem sjálfhverfa sjálfsvorkunn, sem ekkert erindi á hér. Dæmi bara hver fyrir sig. 

ES. Þegar heim var komið hófst ég handa við að hlaða inn myndunum sem ég tók og snurfusa þær og daginn eftir birti ég þær á Facebook. Mér varð litið inn á FB-síðu Lamba á Glerárdal og viti menn: Þennan sama dag voru Ferðafélagsmenn á ferð um þessar slóðir. Erindi þeirra var einmitt að mæla fyrir nýrri brú á nýrri gönguleið að Lamba, nokkurn veginn nákvæmlega á þeim stað, þar sem ég var búinn að sjá fyrir, að ég myndi vaða í stað þess að leggja á gilið! Ákaflega skemmtileg tilviljun. Enn og aftur: Hrós og þakklæti í garð FFA!   

Athugasemdir

[Ingibjörg Ingadóttir (IP-tala skráð) 21.8.2022 kl. 15:30]

Við efstu myndina, af hjólinu, stendur  Heimari Hlífá - nú skil ég ekki, en kannski Eyfirðingar?

[Arnór Bliki Hallmundsson, 21.8.2022 kl. 16:30]

Jú mikið rétt, þetta er víst alveg innilega Eyfirskt, eða jafnvel Akureyrskt, man ekki einu sinni eftir að hafa séð þetta orð neins staðar nema á Glerárdal! Heimari þýðir í raun "nær byggð", heima þarna notað sem einhvers konar lýsingarorð, heimari= næst heimilum. Annars er Eyfirskan yfir örnefni "fremri og ytri".